Zagadnienie grobownictwa wojennego jest tylko częścią obszerniejszego tematu, jakim są opracowania poświęcone zabytkowym cmentarzom. Proponowana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki forma ewidencjonowania cmentarzy zawarta jest w Instrukcji Ośrodka Dokumentacji Zabytków z 1976 r. Jest to teczka ewidencyjna i obejmuje metrykę cmentarza, podstawowe informacje historyczne i opisowe, wnioski konserwatorskie, materiał ikonograficzny i kartograficzny. Za zabytkowe uznaje się cmentarze, które zostały założone przed 1939 rokiem. Niekiedy, ze względu na znaczenie historyczne, bądź artystyczne obiektu, zostają wpisane do rejestru zabytków cmentarze założone po 1939 r., jak ma to miejsce w przypadku cmentarza żołnierzy Armii Radzieckiej w Sandomierzu. Niniejsze opracowanie poświęcone cmentarzom i mogiłom wojennym na ternie Sandomierza z racji zawężenia tematu nie obejmuje pełnej informacji o cmentarzach, na których mogiły te są usytuowane. W Sandomierzu są dwa cmentarze, które zgodnie z Uchwałą Rady Ministrów z 24 VIII 1934 r. kwalifikowane są jako cmentarze wojenne - cmentarz wojskowy przy cmentarzu rzymsko-katolickim parafii św. Józefa położony przy ul. Mickiewicza oraz cmentarz żołnierzy Armii Radzieckiej także przy ul. Mickiewicza. Pozostałe mogiły - poległych w 1914 r. oraz w bitwie pod Pielaszowem w 1944 r. znajdują się na cmentarzach parafialnych parafii św. Józefa i św. Pawła. Jedna mogiła położona jest poza obrębem cmentarzy, na gruncie należącym do parafii św. Pawła, przy ul. Leszka Czarnego. Osobnym zagadnieniem jest mogiła zakładników rozstrzelanych przez hitlerowców w 1944 r. znajdująca się na cmentarzu komunalnym przy ul. Zawichojskiej. Mimo że nie należy do mogił wojennych - rozstrzelani byli cywilami i nie polegli w walce - życzeniem inwestora było uwzględnienie tej mogiły w ewidencji. W opracowaniu przyjęto daty ramowe 1914-1945, kierując się przełomowymi w historii Polski latami. Wyjątkiem jest tu urządzony w latach 50. cmentarz żołnierzy Armii Radzieckiej, będący swoistym znakiem czasu.